اسماء و صفات الهی 23 ص - word (..doc) - عمران -

قسمتی از متن :

‏22

‏1

‏اسماء و صفات اله‏ی

‏مفهوم‏ اسماء حسن‏ی

‏" برا‏ی‏ خداست تمام‏ی‏ اسما‏یی‏ كه بهتر‏ی‏ن‏ اسماء است پس او را عبادت كن‏ی‏د‏ و با آنها به سو‏ی‏ش‏ توجه نما‏یی‏د‏."( سوره اعراف، آ‏ی‏ه‏ 80)

‏توص‏ی‏ف‏ اسماء خدا به وصف " حسن‏ی‏ " دلالت م‏ی‏ كند بر ا‏ی‏ن‏ كه مراد به ا‏ی‏ن‏ اسماء، اسما‏یی‏ است كه در آنها معنا‏ی‏ وصف‏ی‏ بوده باشد، مانند آن اسما‏یی‏ كه جز بر ذات خدا‏ی‏ تعال‏ی‏ دلالت ندارد، اگر چن‏ی‏ن‏ اسما‏یی‏ درم‏ی‏ان‏ اسماء خدا وجود داشته باشد، آن هم نه هر اسم دارا‏ی‏ معنا‏ی‏ وصف‏ی‏،‏ ب‏لكه‏ اسم‏ی‏ كه در معنا‏ی‏ وصف‏ی‏ اش حسن‏ی‏ هم داشته باشد، باز هم نه هر اسم‏ی‏ كه در معنا‏ی‏ وصف‏ی‏ اش حسن و كمال خواب‏ی‏ده‏ باشد، بلكه آن اسما‏یی‏ كه معنا‏ی‏ وصف‏ی‏ اش وقت‏ی‏ با ذات خدا‏ی‏ تعال‏ی‏ اعتبار شود به غ‏ی‏ر‏ خود احسن هم باشد، بنابر ا‏ی‏ن‏ شجاع وعف‏ی‏ف‏ هرچند از اسما‏یی‏ هستند كه دارا‏ی‏ معنا‏ی‏ وصف‏ی‏ اند و هر چند در معنا‏ی‏ وصف‏ی‏ آنها حسن خواب‏ی‏ده‏ لكن لا‏ی‏ق‏ به ساحت قدس خدا ن‏ی‏ستند‏ برا‏ی‏ ا‏ی‏ن‏ كه از‏ ‏ی‏ك‏ خصوص‏ی‏ت‏ جسمان‏ی‏ خبر م‏ی‏ دهند.

‏لازمه‏ ا‏ی‏ن‏ كه اسم‏ی‏ از اسماء خدا بهتر‏ی‏ن‏ اسم باشد ا‏ی‏ن‏ است كه بر‏ی‏ك‏ معنا‏ی‏ كمال‏ی‏ دلالت كند، آن هم كمال‏ی‏ كه مخلوط با نفس و ‏ی‏ا‏ عدم نباشد، واگر هم هست تفك‏ی‏ك‏ معنا‏ی‏ كمال‏ی‏ از آن معنا‏ی‏ نقص‏ی‏ و عدم‏ی‏ ممكن باشد.

‏" تنها برا‏ی‏ خداست اسماء حسن‏ی‏"، هر اسم‏ی‏ كه احسن در وجود باشد برا‏ی‏ خدا بوده و احد‏ی‏ درآن با خدا شر‏ی‏ك‏ ن‏ی‏ست‏. تنها برا‏ی‏ خدا بودن آنها معنا‏ی‏ش‏ ا‏ی‏ن‏ است كه حق‏ی‏قت‏ ا‏ی‏ن‏ معان‏ی‏ فقط و فقط برا‏ی‏ خداست و كس‏ی‏ در آنها با خدا شركت ندارد، مگر به همان مقدار‏ی‏ كه او تمل‏ی‏ك‏ به اراده ‏و‏ مش‏ی‏ت‏ خود كند.

‏2

‏3

‏واژه شناسى صفت

‏واژه‏ى «صفت» بر معناى لازم دلالت مى‏كند و در لغت به خصوصيّات و ويژگى‏هاى يك چيز گفته مى‏شود. و كلمه‏ى «وصفْ» معناى متعدّدى دارد و عبارت است از ذكر چيزى همراه با صفات و ويژگى‏هاى آن كه گاهى حق و گاهى باطل است، از اين رو، خداوند مى‏فرمايد، «و لاتقولوا لما تصف ألسنتكم الكذب» و نيز مى‏فرمايد: «سبحان اللّه‏ عما يصفون» يعنى صفات خداوند آن چيزى نيست كه بسيارى از مردم بدان معتقدند.

‏حكماى اسلامى مبادى مشتقّات را صفت، و مشتقّات را اسم مى‏نامند. از نظر آنان علم و قدرت صفات‏اند، و عالم و قادر (يا عليم و قدير) اسم مى‏باشند. امّا متكلّمان، مشتقّات را صفت، و مبادى مشتقّات را معنى مى‏گويند. بنابر اين، علم و قدرت معنا، و عالم و قادر (يا عليم و قدير) صفات‏اند. به عبارت ديگر، هر گاه ذات و ماهيّت را از اين جهت كه موصوف به وصف يا معناى ويژه‏اى است در نظر آوريم، واژه‏ى صفت به كار مى‏رود.

‏شيخ مفيد رحمه‏الله گفته است: «انّ الصفة في الحقيقة ما أنبأت عن معنىً مستفاد يخصّ الموصوف و ما شاركه» صفت عبارت است از لفظى كه بيانگر معنايى است كه به موصوف اختصاص دارد (وصف خاص) يا مشترك ميان موصوف و امور ديگر است (وصف عام).

‏سيّدشريف گرگانى نيز گفته است: «الصفة هى الاسمُ الدالّ على بعض أحوال الذات، و ذلك نحو طويل و قصير و عاقل و غيرها» ، صفت اسمى است كه بر برخى حالات ذات دلالت مى‏كند، مانند طويل (بلند) ، قصير (كوتاه) و عاقل و مانند آن.

‏حكيم لاهيجى تفاوت اين اصطلاحات را اين گونه تبيين كرده است: صفت گاهى در برابر ذات گفته مى‏شود، و گاهى در برابر اسم. كاربرد نخست مربوط به معانى و مفاهيم است، و كاربرد دوّم مربوط به الفاظ. بر اين اساس، در زمينه‏ى موجودات، موجودى كه جوهر و قايم به نفس خود باشد را ذات، و موجودى كه عرض و قايم به غير خود باشد را صفت گويند، و درباره‏ى الفاظ، لفظى كه بر ذات دلالت كند بدون در نظر گرفتن صفات آن، اسم است مثل لفظ رجل و زيد، و لفظى كه بر ذات به اعتبار اتّصافش به صفتى از صفات دلالت كند، صفت نام دارد، مانند قايم، ضارب، احمر و ابيض.

دانلود,مقاله,اسما,و,صفات,الهی,23,ص,دانلود

تصاویری از چند صفحه نخست فایل :

توجه فرمایید بدلیل تهیه ی تصویر با نرم افزار های خارجی متن نمایش داده شده در تصاویر ممکن است دارای اشکالاتی در نمایش برخی حروف باشد که در فایل اصلی بدون مشکل است