لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )

تعداد صفحه : 22 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 

‏20

‏1

‏دفاع مقدس

‏س‏ی و يکم شهريور ۱۳۵9، غرش جنگنده های عراقی برای اولين بار در آسمان ايران به گوش رسيد. تجاوز ارتش عراق به حريم زمينی و هوايی ايران، آغاز جنگی بود ويرانگر و بی حاصل که ناباورانه هشت سال به درازا کشيد. ربع قرن پس از آن اولين حمله، برای مردم ايران و عراق چيزی از آن جنگ نمانده جز ميليون ها کشته و مجروح، صدها ميليارد دلار خسارت و مشتی خاطره.

‏پيشينه تاريخی

‏اگر چه حمله عراق به ايران در آخرين روز تابستان ۱۳۵۹ ناگهانی بود، اما خصومت ميان دو کشور همسايه به هيچ وجه تازگی نداشت. نبردهای پرشمار عثمانی ها و ايرانيان در عهد صفوی بر سر منطقه بين النهرين تا زمان انقراض اين سلسله ادامه داشت. بعد از عهد صفوی، يک بار در نيمه اول قرن هجده ميلادی نادرشاه افشار بغداد را محاصره کرد؛ در اواخر همان سده شهر بصره به اشغال کريم خان زند درآمد. اما هيچ يک از اين لشکرکشی ها نيز نتوانست به درگيرهای دو سرزمين بر سر مرز مشترک پايان دهد.معاهده معروف ارزروم ميان قاجاريان و امپراتوری عثمانی، که با ميانجيگری بريتانيا به امضا رسيده بود، برای مدتی از تنش ها کاست. اما جدال در مناطق کردنشين شمال و منطقه عرب نشين محمّره (خوزستان امروزی) گويی پايانی نداشت. پس از جنگ جهانی اول، امپراتوری شکست خورده عثمانی به کمک خط کش دولت های پيروز (فرانسه و بريتانيا) تقسيم شد تا عراق امروزی پديد بيايد (۱۹۲۰).مشکلات دو کشور ‏–‏ به ويژه بر سر اروندرود (شط العرب) ‏–‏ در تمام دوران پهلوی نيز ادامه داشت. پيمان ۱۹۷۵ الجزيره، آخرين معاهده ای بود که برای پايان دادن به قرن ها درگيری بر سر مرزهای مشترک ميان ايران و عراق امضا شده بود؛ اما اين پيمان نيز عمر درازی نيافت.‏

‏پنج سال پس از توافق با محمدرضا پهلوی و درست پنج روز پيش از حمله به ايران، در ۱۷ سپتامبر ۱۹۸۰، صدام حسين معاهده الجزيره را بی اعتبار دانست و خواستار کنترل عراق بر همه اروند رود (شط العرب) شد. بسياری، از همين زمان، جنگ ميان دو کشور را اجتناب ناپذير می دانستند.

‏مرحله اول جنگ: پيشروی عراق

‏مرحله دوم جنگ: پيشروی ايران

‏مرحله سوم جنگ: جنگ فرسايشی

‏مرحله پايانی جنگ: حمله های آخرين و آتش بس

‏مرحله اول جنگ: پيشروی عراق

‏20

‏3

‏تصور صدام حسين بر اين بود که حمله به ايران در شرايط بحرانی پس ‏از انقلاب، با پيروزی سريع و آسانی همراه خواهد بود

‏تصور صدام حسين بر اين بود که حمله به ايران در شرايط بحرانی پس از انقلاب اسلامی، با پيروزی سريع و آسانی همراه خواهد بود. روزهای آغازين جنگ، اين تصور او تا حدی رنگ واقعيت گرفت. نيروهای عراقی از سه استان کرمانشاه، ايلام و خوزستان وارد خاک ايران شدند. ابتکار عمل عراق و حمله غافلگيرانه امکان مقاومت نيروهای مرزی ايران را کاهش می داد.‏ ‏تنها چند روز پس از آغاز جنگ، ابعاد درخور توجهی از خاک ايران اشغال شده بود. در جبهه های شمال غرب و غرب، نيروهای عراق ده ها کيلومتر در خاک ايران پيشروی کرده و به دامنه های زاگرس رسيده بودند.شهرهايی چون مهران، قصرشيرين، سرپل ذهاب، گيلان غرب و ارتفاعات مريوان خسارت شديد ديده و يا به اشغال کامل در آمدند. در جبهه جنوبی نيز، با وجود مقاومت بيش از حد انتظار نيروهای ايرانی، ارتش عراق به سرعت پيشروی می کرد.‏

‏با گذشت چند هفته پس از اولين حمله هوايی به فرودگاه مهرآباد، نيروهای عراقی به دروازه های شهر آبادان رسيده بودند. اما مقاومت نيروهای مردمی و سپاهی مانع از اشغال اين شهر شد. در اطراف خرمشهر اما داستان به گونه ديگری بود.

‏اشغال خرمشهر

‏حمله عراق به جنوب ايران از ابتدا روی دو محور و با دو هدف نهايی اهواز و خرمشهر طرح ريزی شده بود. با آغاز جنگ، نيروهای عراقی در اندک زمانی مرز شلمچه تا پل نو را پيمودند.‏ ‏اما با نزديک شدن به خرمشهر مقاومت بيشتر می شد. در روزهای پايانی مهرماه ۱۳۵۹، نبرد خرمشهر به اوج خود رسيد. سازمان دهندگان جنگ در عراق بر اين باور بودند که با شروع درگيری ها، اقليت عرب ايرانی ‏–‏ به ويژه در استان خوزستان ‏–‏ عليه حکومت جمهوری اسلامی می شورند.‏ ‏با ورود به دروازه های خرمشهر، اما، نادرستی اين باور به تمامی روشن شد. ساکنان خرمشهر همراه با اندک نيروهای نظامی به دفاع از شهر پرداختند. جنگی خونين و خانه به خانه تا اولين روزهای آبان ماه ادامه پيدا کرد. سرانجام روز چهارم آبان خرمشهر که به آن نام "خونين شهر" داده بودند، به اشغال نيروهای عراقی درآمد. پس از تصرف خرمشهر، روند پيشروی نيروهای عراقی در خاک ايران سير نزولی به خود گرفت و در اندک زمانی به طور کامل باز ايستاد.

‏تحولات سياسی داخل ايران

‏در زمان حمله عراق به ايران، فضای داخلی کشور هنوز از التهاب انقلاب بيرون نيامده بود. نيروهای سياسی تثبيت نشده بودند و اختلاف های ايدئولوژيک حتی درون خود نيروهای مذهبی مشکل ساز بود.چند ماه پس از آغاز جنگ، در اواخر بهمن ۱۳۵۹، رييس جمهور وقت، ابوالحسن بنی صدر، از جانب رهبر به فرماندهی کل قوا منصوب شد. اين انتصاب نه تنها کمکی به مشکلات ايران در جنگ نکرد، بلکه درگيری های مداوم ميان نيروهای سياسی وفادار به آيت الله خمينی و رييس جمهور وقت، مديريت جنگ را نيز دچار اختلال کرد.

تصاویری از چند صفحه نخست فایل :

توجه فرمایید بدلیل تهیه ی تصویر با نرم افزار های خارجی متن نمایش داده شده در تصاویر ممکن است دارای اشکالاتی در نمایش برخی حروف باشد که در فایل اصلی بدون مشکل است